Bij LTCM heb ik het gevoel mijn clubje gevonden te hebben.
Het is een zaterdag in maart en tegenover mij zit onze nieuwe tennisleraar Martijn Thomas (34). Soms denk ik dat wij buiten zouden kunnen zitten, maar dan komen er weer wolken voor de zon en met een temperatuur van ongeveer zeven graden is het niet echt warm.Raar, want toen ik begin februari nog buiten tenniste, was het misschien twee graden boven nul, maar toch…wij zitten binnen aan de koffie en ook dat is fijn.
Martijn Thomas is sinds een jaar actief als tennisleraar bij LTCM. Hij voelt zich bij onze club als een vis in het water. ‘Inderdaad’, beaamt hij, ‘ik heb prettige contacten met het bestuur en met de jeugdcommissie.’
Ik ga eerst op de persoonlijke tour en vraag Martijn wanneer hij weer vader wordt. De tamtam gaat immers snel bij een vereniging als LTCM!
‘Veronica is binnen een week uitgerekend. Het kan ineens maar snel gaan’, zegt hij. ‘Wij hebben geen idee wat het wordt en dat is maar goed ook, want soms gaat er in de voorspelling nog wel eens wat fout.’ Dat Martijn met Veronica getrouwd is, hoeft geen betoog, hoewel je het in deze moderne tijd nooit zeker weet! Lachend gaat Martijn verder: ‘wij hebben een zoontje van drie. Hij heet Thijn.’
Zo komen ineens de generaties aan de orde. Zijn ouders komen uit Kerkrade. Vader Thomas studeerde net over de grens in het historische Aken, maar hij verkaste toen Martijn en diens broer nog jong waren, naar Woerden om in Gouda te gaan werken. Vader en moeder Thomas gingen tennissen bij het Woerdense Cromwijk. Martijn: ‘En in Woerden ben ik geboren, bijna 35 jaar geleden.’ Ik beloof Martijn te noteren dat hij 34 jaar oud is en blijft… Martijn knikt tevreden.
Hij is kattenliefhebber. Bij hen thuis loopt Woody rond…Woody Thomas dus en Woody is de kat. Zes jaar oud inmiddels. ‘Ja, dieren…als kind vond ik het mooi om dieren te redden’, geeft Martijn aan. ‘Ik probeerde de muizen te beschermen tegen katten.’ De liefde voor dieren zit er dus goed in bij hem.
Maar nu Veronica, zijn vrouw. ‘Zij is doktersassistente/analist’, doceert hij bijna, ‘en werkt in Nieuwegein in het Anthonius, op het laboratorium. Zij doet er aan kweekjes analyseren, niet altijd het meest plezierige werk.’
Hobby’s
Ik wil nu iets meer weten over zijn hobby’s. Als rechtgeaard Feyenoord-fan is de naam PSV zeker na de recente 1-3 nederlaag in De Kuip pijnlijk, maar het horen van namen als Romario en Nilis vergoedt veel. ‘Ga je ook naar PSV?’, vraag ik. ‘Nee, ik ga er nooit kijken. Ik hou van snel tempospel en dan…’ –hij begint te lachen- ‘moet je niet meer in Nederland zijn.’ Ik kan het alleen maar bevestigen.En wie is nu zijn grote tennisheld? Tja, eigenlijk verwacht je dan maar één naam en inderdaad…al gauw duikt die van Sir Roger Federer op. Martijn houdt van mentaal sterke winnaars, ook darter Michael van Gerwen en snookeraar Ronny O’sullivan behoren daartoe.
In het gesprek blijkt ook dat Martijn in zijn jonge jaren veel reisde, vooral naar Zuid-Oost Azië. Tegenwoordig is hij tijdens vakanties graag in Zuid-Europa om er van de zon te genieten. Daarnaast speelt Martijn fanatiek Padel, een in Nederland opkomende racketsport.
‘O ja’, vult hij snel aan: ‘ik vis ook graag en ik ben een familiemens.’
Tennisleraar en LTCM
‘Je werd tennisleraar?’, wil ik weten. ‘Jawel, ik deed Havo en ik speelde al fanatiek tennis.’‘Maar’, ga ik oneerbiedig door, ‘je brak niet door…’
Martijn begint te lachen. ‘Ik trainde samen met mijn broer maar onze trainer met wie wij een prima band hadden, ging weg. Er kwam een nieuwe en ik voelde dat die gewoon minder was. Bovendien werd ik een tiener, het leven werd anders. Ik kreeg andere belangstelling. Je weet hoe het dan gaat.’
‘Kortom’, vis ik verder, ‘je ging andere dingen doen?’
‘Inderdaad’, gaat Martijn nu gedreven door: ‘van mijn 16de tot mijn 20ste heb ik niet gespeeld. Ik had Havo gedaan en ging Bedrijfseconomie doen, haalde mijn propedeuse maar dat was het ook niet.’ Hij wacht even om dan weer te vervolgen. ‘Ik viste veel in mijn vrije tijd. Ha, dan gingen wij met een paar man naar België om daar in kanalen en rivieren te vissen. Echt voor dag en dauw stonden wij op of wij zaten er al. Ik kon toen ook een hengelsportzaak in Utrecht overnemen…’
Hij wacht even wanneer hij mijn verbaasde gezichtsuitdrukking ziet… ‘Jawel, maar om daar nu 70 uur per week in te stoppen terwijl ik ook nog graag viste…’ Hij wacht weer…’nee, daar had ik ook geen zin in.’
‘En toen kwam toch de tennisdroom?’
‘Ja. Vlak voor de overname van de zaak koos ik voor het tennissen en in Goes ging ik naar het CIOS. Daar kon ik de cursus Tennisleraar-A volgen. Eisen: stagelopen, projecten opzetten zoals het organiseren van toernooien. Aan het einde van het jaar had je dan een theorie- en een praktijkexamen. Bij dit laatste ging je de baan op en dan moest je privéles geven. Ik gaf toen al les dus ik was gewend om op de baan te staan. Gelukkig kom ik niet onzeker over. Omdat ik al tennisles gaf, ging het praktijkexamen vlot. Grappig was dat de examinator aan de kant zat en mij niet kon verstaan, want ik gaf echt privéles zoals ik dat dagelijks deed. Ik slaagde dus en toen was ik tennisleraar.’
‘En nu ben je bij LTCM en…vertel eens!’, daag ik hem uit.
Martijn verschuift even op de stoel en gaat er als het ware voor zitten: ‘Bij LTCM heb ik het gevoel mijn clubje gevonden te hebben. Ik kan er vaak zijn, woon om de hoek.
Er zijn nu vijf jeugdteams met verschillende kleuren. Iedereen die op tennisles zit, speelt ook competitie. Dat zou ook moeten en hopelijk pikken nieuwe jeugdleden die gedachte op dat je ook competitie speelt, wanneer je lid wordt.’
Dan met een kritische blik naar de tennisbond: ‘eigenlijk heeft de KNLTB dit laten liggen. Men had vanuit het hoofdkantoor het competitiespelen verplicht moeten stellen. Misschien ook langere competities…als je 17 competitiedagen zou hebben, zou er meer tennisaanwas komen. Nu heb je toch het idee dat het tennis bij de wedstrijdsporten op de tweede plaats komt. Bij andere sporten heb je veel meer wedstrijddagen.’
Training
Ik wil toch iets weten over Martijns manier van trainen. Waar ligt de nadruk op? ‘Geef je tactische training?’‘Nee, voor het grootste gedeelte niet’, antwoordt hij resoluut, ‘want het merendeel begint pas en eerst moet men de techniek en de coördinatie leren. Naarmate de leerling meer ervaring krijgt verschuift de aandacht van technisch naar tactisch. Sommige kinderen zijn nog jong, zes of zeven jaar. Maar ook daar probeer ik al tactische spelelementen door te voeren, vrije ruimte in de baan zoeken om de bal te plaatsen/spelen naar de zwakste slag van de tegenstander enz.’
De grote uitdaging is om de kinderen bij de club te houden, zeker na enkele nederlagen. Dat komt ook door het individuele karakter van het tennis. Bij voetbal valt het met een nederlaag minder op. Je verliest dan met zijn allen.’
Al enkele jaren is LTCM bezig om basisschoolkinderen te enthousiasmeren voor de tennissport. Zo zijn er geregeld clinics op basisscholen. Martijn: ‘vanaf 6 februari heb ik er vier gedaan. Dat was superleuk. Wij gaan dit nu ook weer buiten doen. Op de banen kan je dan extra leden krijgen.’ Martijn biedt dan ook een gratis les aan, wanneer de kinderen komen en belangstelling tonen.
Bij LTCM is hij woensdag de hele dag aan het trainen, maar ook op de donderdagavond en vrijdagmiddag is hij op onze banen te vinden. Aan initiatieven en gedrevenheid ontbreekt het onze nieuwe trainer niet en voor LTCM is dit alleen maar gunstig.
Wel willen tennissen maar niet weten met wie?